مرگ

سیلویا پلات با فر گاز خودشو کشت. ویرجینیا وولف تو رودخونه. ارنست همینگوی با تپانچه. یا تفنگ شکاری؟ به هر حال با چیزی فالیک ترتیب خودشو داد.

گریت با خودش فکر کرد مضحکه ها، واقعا. زنها که خودکشی می کنن واضحه که می خوان برگردن به رحم. گرمای فر، جریان آب رودخونه، کرختی نرم و آرام بخش قرص، مثل خواب رفتن.

اما مردها خودکشی شون هم عین آشپزیشونه :نمایشی و شلخته . مغزشون رو پریشون می کنن ، از آسمان خراش ها خودشون رو پرت می کنن ، رگشون رو جر می دن. خون و دل و روده اشون همه جا پخش می شه. شکی نیست که این یه دلیل داره و اونم اینکه مطمئنن خودشون نباید این گنده کاری رو جمع و جور کنن. همیشه یه زنی هست که این کارو بکنه.

گریت یادش اومد که آنا کارنینا خودشو انداخت زیر چرخ قطار. این هم قاعدتا گنده کاری داشته. اما یه نویسنده ی مذکر بوده که وادارش می کنه به همچه کاری. حتم شکسپیر زنها رو بهتر از تولستوی می شناخته. اوفلیای بدبخت متل هملت با شمشیر از بین نمیره . آروم توی یه رود غرق می شه. و جولیت هم زهر رو ترجیح می داد اگر رومئو چیزی واسش جا می ذاشت- ظاهرا شکسپیر مردها رو هم بهتر از خیلی دیگه از نویسنده ها می شناخته. به این ترتیب جولیت چاره ای جز خونریزی کردن نداشته.

زنها اساسا از خون خوششان نمی آید. گریت پیش خودش فکر کرد مردها هم همینطور می شدند اگر قرار بود هر ماه لباس زیرشان را به این خاطر بسابند...

پذیرایی از فرشته ها/ماریتا ون در ویور

ترجمه ی این رمان رو تابستون شروع کردم. پروژه ی نجات بخشی بود برای من در اون روزها. فصل اول و دومش را همان روزها به سرانجام رساندم. و بعد هم که رها شد به امان خدا و فراموش که نه اما رفت کنار باقی کارهای نیمه تمام تا به تزم برسم و ترجمه ی یکی دو داستانی که قراردادشان را بسته بودم. امروز رفتم سراغش و در کمال ناباوری دیدم که تمام فایلهای مربوط بهش پاک شده. فولدر خالی خالی بود. و من هیچ بک آپی ندارم. همه ی دارایی ام یک هارد کپی از فصل اوله که نهایی شده. همین. برای حال این روزهام این بدترین اتفاق ممکن می تونست باشه. عزادارم رسمن...