فرصت

خبرها می آید و می نشیند روی دلم. همینطور با هر دم و بازدم سنگینی دلم را حس می کنم. همینطورهاست که حواسم هست دل بدهم به حرفهای آدمهای اطرافم. ببینم و بشنومشان. همه اش می ترسم که دیر بشود. دیشب هم خواب دیدم بهم گفتند شش ماه فرصت داری و بس. احساس رهایی عجیبی می کردم. رهایی از اینکه دیگر لازم نیست نگران آینده ام باشم، یا غصه ی بلند پروازی های از دست رفته ام را بخورم، یا فرمان های مغزم را اجرا کنم که یک به یک خلاف منطق دلم است. احساس کردم وقتش است برگردم و یک دل سیر عاشقی کنم و ببوسم و ببویم تا حسرتی به دلم نماند آن زیر. همه اش هم زنگ زدم که بگویم به کسی این حس را. نشد. اصولن که وقتی پر از حرص و ولع گفتنم هیچ حرف درستی که منطقی داشته باشد از حنجره ام خارج نمی شود. همین طور ها دست و پا شکسته گفتم و کاش حرفی نمی زدم که باز مثل همیشه به دلم نماند که کاش نمی گفتم. یا دست کم کاش تو سکوت می کردی...