۱۷ فروردین ۱۳۹۳

لایکی چند؟

زوج های خوشبخت اصراری به فروکردن خوشبختیشان توی چشم این و آن ندارند.  رفتار اجتماعی آدمهایی که به خوبی می دانند آدم همند فارغ از هر خود به دیگری آویزی و شاهد گرفتن عالم و آدم - از دورهمی های دوستانه گرفته تا صفحات اجتماعی- به  ببینید ما چه برای هم می میریم است. زوجهایی که آدم همند، به سادگی آدم همند. لطافت و ظرافت محبت کردن آدمها به هم در جمع برای من یکی همیشه زبان گویای خلوت رابطه هاست. منکر بروز غلیان های عاطفی در جمع نیستم. بخش مهمی از حیات رابطه وابسته به مدیریت  همین کنش و واکنشها در جمع است. اما خرده نگیرید اگر لایک ها و لاو ها و آغوشهای تنگ عکس ها و جانم فدایت شوم ها را به ثمن بخس نمی خرم گاهی.

۴ نظر:

حوا.. گفت...

چقدر با این سطرها موافقم ! من هم مثه شما ظرافت رابطه ها و محبت کردنها رو بیشتر دوست دارم تا کسانی که بخواهند خوشبختی شون رو توی چشم آدم فرو کنند !

ناشناس گفت...

اما من مخالفم .از این مردم با این همه درد با اینهمه مریضی روحی همین ۴ تا عکس هم بوی دلخوشی میدهد..ضمن اینکه من بر عکس شما از خوشبختی دیگران خوشحال میشوم.....و البته خاطره ای که بر جا میماند..هر چند که مردم این سرزمین از هر چیز که بوی عشق میدهد بیزارن و انگ تظاهر میزنند .حتی یک عکس

شقایق گفت...

دوست عزیز ناشناس بهتون حق می دم بابت این دیدگاه. این پست در واکنش به ظاهر سازی غم انگیز دوستی بود که تماما به انکار دردش برخاسته وگرنه که من هم از دیدن بوسه و دستهای به هم پیوسته و نگاههای مهربان واقعی آدمها لبریز و سرشار می شم.

Unknown گفت...

همیشه دیدن این نمایش ها تو صفحه های اجتماعی یه جوری روانم رو آزار می داد! حالا با خوندن نوشته ات دلیلش رو فهمیدم... شاید به من انگ سنتی بودن بزنن ولی هر چیزی از حدش خارج بشه، قابل تحمل نیست!!! Big Massive Like