الفبای ارتباط/ ورژن غلط

راستش یاد گرفته ام و حواسم بوده اظهار لطف آدمها را، محبتشان را، مصادره نکنم به نفع خودم و بعد بر اساسش بخواهم در زندگیشان جای بیشتری از آنچه سخاوتمندانه برایم قائل می شوند به خودم اختصاص بدهم. آدم فروتنی هم نیستم. همیشه گفته ام که سرطان بدخیم غرور دارم. همیشه پشت بندش هم گفته ام – ادعا کرده ام دست کم- که شجاعتش را دارم به وقتش این غرور را بشکنم. اما حرفم الان این نیست. من هیچ وقت لطف و مهربانی و توجه آدمها – مردها را به ویژه - به "نخ دادن" تنزل نداه ام. هیچ وقت برای هیچ آدمی سوسه نیامده ام. ناز آمدن توی کارم نبوده. شیطنت کرده م، خباثت نه! قصد آزار کسی را نداشته ام. باورم هم همیشه این بوده که اگر حس کسی بیشتر از لطف و توجه باشد، دوست داشتن باشد یا شیفتگی مثلن، می آید و سر راست یقه ام را می گیرد و بهم می گوید... چه باور مسخره ای! تا همین چند وقت پیش به این که می گویم باور راسخ داشته ام. اما حالا می فهمم هیچ کدام سیگنالهای ارتباطی من به آدم نرفته. همان روزی که دوستی حرفی زد و ریسه رفتم از خنده ی ذوق و برگشت بهم گفت" اگر یه دختر دیگه بود الان نه تنها خودشو می زد به اون راه که بحث رو هم عوض می کرد" شستم خبر شد که پس اون وقتی که نه گفتم و فلانی جدیم نگرفت، ان دفعه که زود گفتم :"چرا که نه! آره!" و طرف ول کرد رفت یا همه ی صحنه های مشابه دیگر هم لاجرم از همین جا آب می خورد. چند وقت بعدترش ضربه ی نهایی وارد شد. وقتی رفیق عزیزی برگشت گفت دوستت داشته ام ونفهمیدی!
بماند این داستانها! آدمهایی که من را از نزدیک می شناسند همیشه متهمم کرده اند به استقلال طلبی بی حد و حصر! تقریبا هیچ رابطه ی عاطفی ای را به سر انجام نرسانده ام. حالا می فهمم که من از ابتدا الفبای ارتباط را بد یاد گرفته ام. فرصت سیاه مشق نداشته ام. عشق تین ایجری از سر نگذرانده ام. تب تند بیست ساله گی نداشته ام! موازی کاری نکرده ام... همه چیز برای من جدی شروع شد بی مجال اشتباه! حالا در این سن و سال وقتی می بینم آدمها می آیند نزدیک و بعد دور می شوند دیگر بهت زده نمی شوم. من الفبای رایج ارتباط را نمی دانم . انگار کسی هم زحمت یاد گرفتن الفبای ارتباط با من را به خودش نمی دهد. هر چند سخت نیست. حرف اولش صراحت است.من ایما و اشاره های رایج را نمی دانم. به وقت نباید می خندم و دلم که برای کلام محبت آمیزی غش رفت صریحن اعلام می کنم. نه اگر گفتم قاطع است و دلیل دارد. حریم دارم اما گارد نه! دیگر فرصتی برایم نمانده که راه و رسم نه زنانه گفتن یاد بگیرم و محبت آدمها را نخ ببینم و رسم با دست پیش کشیدن و با پا پس زدن تمرین کنم. ترجیح می دهم همانطور بد راه بروم تا راه رفتن خودم هم از یادم برود.