بانوی بی اسم و رسم

آه برای تو می خندم و سرم را کج می کنم

و با لبان مشتاقم سیل واژگان تو راسر می کشم

و به خاطر تو دهانم را به رنگی سرخ و عطرآگین در می آورم

و با سرانگشتان آموخته ام رد ابروانت را دنبال می کنم

آن گاه که سیاهه ی عشقهایت را برایم می خوانی

آه با چشمانی ذوق زده می خندم و به شوق می آیم

تو خنده ای نثار می کنی و هیچوقت هم دل مرا نمی بینی

که هزار هزار ریزه مرگ هلاکش کرده اند

و خودم خوب می دانم چه در سر داری

که به سرزندگی صبحم، به روشنی برف

و همه ی آن فرسودگی های درون دلم را

هیچ نخواهی فهمید

آه، می خندم و گوش می سپرم، آن گاه که یکدیگر را می بینیم

و تو برایم از ماجرایی تازه قصه ساز می کنی

از بانوان حساس بی پروا

از دستهای مزمن و از زمزمه ی آرام آن حرفها

تو به من دلخوشی و تقلا می کنی باز

تا برایم از خوشی های اخیر رجزها بخوانی

چنین تو مرا می پسندی -شگفت زده، شاداب، باوفا-

و خیره چشمان شبهای مرا هیچ نمی بینی

و آن زمان که در جستجوی نجابت آواره شوی

سر به هوا، می بوسمت آن گاه که می روی...

و این که در غیاب تو، ای عشق من،چه پیش می آید

هیچ نخواهی فهمید!

دوروثی پارکر/ ترجمه پویا*

با پس زمینه صدای جون بائز، یادمان یک روز ناب و این شعر که هدیه همان روز بود.