جاي خالي يك واژه
كه تو از زندگي من برداشته اي
مرا به دويدن وا داشته
شهرام شيدايي
من نمي دانم چرا اينطور تند تند شده ام. تند تند درس مي دم. تند تند تابلو پاك مي كنم. تند تند حرف مي زنم. تند تند راه مي رم. آهنگهاي تند تند گوش مي دم. تند تند مي خونم .تند تند ورزش مي كنم. همه چيز رو تند تند مي خوام. بي صبر شده ام. بي صبر يوده ام.
تنها جاي آرام كه تند تند مي تپه دلمه. چيز مهمي توشه...
۱ نظر:
سلام
ناگزیرم برای اینکه درکت کرده باشم ببینم این حالتهای احساسی که داری چه موقع در من به وجود میاد و البته می رسم به اینکه این گل صد برگ یه ریشه مشترک داره... آره، دل هستش که میتپه و آدمو بی قرار میکنه.
یه جورایی عین اون بازیه هستش که همه دور صندلیها با آهنگی میچرخن و پخش آهنگ که قطع بشه باید بشینیم روی یکی از صندلی ها... ریتم این بازی برای بعضی ها تند تند زدن قلبشون برای بعضی ها تندتند دویدنشون برای بعضی ها تند تند گوش کردنشون برای بعضی ها تند تند نشستن و... اما میدونی این همش یه بازی هستش که خودمون داریم سر خودمون در میاریم.
اونجاش بد میشه که ببینم آخر بازی چیز مهمی گیرمون نمیاد و لذت اصلیش در همین تند تند تقلا کردن هاست و لاغیر.
ارسال یک نظر