دوستی از نوع زنانه

تمام مدت که نشسته بودم و حواسم جمع حرفهای رفیقم بود که داشت از فیلم می گفت ، نگاهم می لغزید روی چهره ی دو تا دختری که میز کناری نشسته بودند و داشتند حرف می زدند. نمی شنیدمشان. اما نگاههاشان به هم وقت حرف زدن، خنده هاشان، قهوه خوردنشان، سیگار کشیدنشان عجیب حسادتم را تحریک می کرد. غبطه نبود. حسادت محض بود. از آن دست حسادتها که دلت را به آشوب می کشد. از آن دست حسادتها که از نداشتن نیست فقط. به خاطر از دست دادن است.
دیده ام که گاه چنان رفاقتی بین دو دختر شکل می گیرد که رو دست بزند به تمام دوستی های آرمانی بین مردها توی فیلمهای کیمیایی. اما راستش هیچ وقت ندیدم این دوستی ها همانطور پیش برود که باید. قصد قیاس ندارم. نمی خواهم تفسیر جنسیتی بکنم از این ماجرا. مدتهاست باورم را به جنسیت /gender/ به عنوان یک فاکتور تبیین کننده از دست داده ام. تجربه ی رابطه ی رویایی الف و سین که همسایه ی دیوار به دیوار من بودند با حسادت نامزد سین وتصمیم سین به فداکردن الف به خاطر آرامش مردش تراژیک ترین پایان دوستی ای نبود که همیشه به من امید می داد در این زندگی چیزهای ناممکنی هم ممکن اند. حسادتهای کودکانه، حس های مالکیت ابلهانه، رقابت های مبتذل و بی اعتمادی های پارانویایی به خاطرمردها، همه و همه پایان های متصوری بودند بر دوستی های دخترهایی که می شناختم. آخرین تجربه ی خودم از دوستی که حریف شبهای مستی ام بود، ختم شد به یک فیلمفارسی آبگوشتی تمام عیار.
بگذارید رو راست باشم. از اینکه اینجا هیچ دوست دختری ندارم که عصری مثل عصرهای این روزها که این همه سنگین و تلخم برش دارم بروم ولگردی و کافه نشینی و شیطنت خیلی درد به دل دارم. آخرین رفیق این طوری ام که پایه ی گپ و گفت بود و فاصله و نزدیکی را خوب می فهمید، ده ماه است از ایران رفته. بی انصافی نمی کنم. بین دوستهای پسرم آدمهای نازنینی هستند که بی دریغ برایم بوده اند. اما گاهی نداشتن دوست ِدختری که بشود باش رفت خرید لباس زیر و کتاب و خنده های سرخوشانه ی بلند سر داد از سرکار گذاشتن پسرها ، دوستِ دختری که پایه ی آه و ناله و اشکهای بی دلیل و خنده های تمام نشدنی ات باشد تا خود صبح ، رفیقی که هنگ اور صبحت را شریک باشد، رفیقی که بشود باش نشست به اپیل کاری و جیغ جیغ کردن از درد، دختری که بشود باش صحنه های عشق بازی فیلم محبوب را بارها و بارها دید و آه کشید و دلقک بازی دراورد سخت برایم سنگین است. و این نه به خاطر نداشتن که به خاطر از دست دادن است...
پ.ن. اعتراف می کنم این پست علاوه بر دردل ، فراخوانی است برای پیدا کردن یک دوست!