جسم های بی واسطه

دوست داشتن های بی جسم، رابطه های محکوم به فنا را رقم می زنند. لازمه ی هارمونیِ دو سر رابطه با همه ی نا هماهنگی اشان این است که گاهی زبان بی کار باشد و این یعنی بی واسطه مواجه شدن! مشاجره ها را گاهی باید سپرد به جدال تن ها، دوستت دارم گفتن ها را به سرانگشتان و خواب موها، نگرانی ها را باید ریخت در نی نی مردمک ها، پرپر زدنها را در به آغوش کشیدن های وقت و بی وقت، دل خوری ها را در بی میلی دستها... همه اینها را اگر سپردی به زبان که ناتوانی اش گفت و گو ندارد، از پسش ناموزونی جلوه می کند. وقتِ نگرانی، صدای پشت خطت همه اش حامل غرغر می شود و دوست داشتنت تکرار مکرر یک جمله ی ساده ی دستوری. همین طور هاست که وقت درد یا شادی، وقتی منفک از بافتی، فهمیده نمی شوی و به دل می گیری و باز تکرار از پس تکرار. " تو هم نمی فهمی! آنروز ندیدی! آن شب نشنیدی!" سرآغاز همه ی دردسرها و بریدن ها و چشم گرداندن هاست برای گوشه چشمی نگاه هم درد.

پ.ن:این ها که می گویم تجویز تن نیست برای استمرار رابطه.همه ی المانهای یک رابطه ی خوب را بگذاریم کنار، این نوشته در حکم تفسیری است از آزمون یک متغیر.