سفر؟

بعدِ نوار و اکو و معاینه و کوفت دکتر بهم می گه استراحت، آرامش! استرس بی استرس! میگه که باید بری سفر! می زنم بیرون با اشک تو چشمام، پریسا بی خبر اومده نشسته پشت در. نگرانه! خودم رو جمع و جور می کنم، لبخند می زنم. راست و دروغ می گم بهش. میره... من می مونم و دستی که سرد و کرخه! بدنی که ژلیه! راه می رم! هدفونم رو می چپونم تو گوشم! راهم رو کج می کنم برم آموزشگاه رانندگی! بر می گردم... باید برم راستی؟ برم سفر؟ ینی فیلمها رو بردارم، با دوربین، با رمانم،که برم؟ دور شم یه کم؟ خیالها آوار می شن: گزارش سه ماهه رو چه کنم؟ کلاسها رو؟ امتحان آیلتس ماه دیگه رو چی؟ شاگردام؟ اورژانس نصف شب دیشب و حال خراب مامان رو که دیگه نمی شه بی خیال شد! تولد امیر که پنج شنبه است چی؟ جابه جایی پریسا ؟ وااای! اینها همه هست. به خودم استپ نمی دم. آدمی رو می بینم که جمله ی "خودخواه نباش "ِ بچه گی هاش شده مانیفست زندگیش. آدمی که خودش رو هیچ وقت ته صف هم ندیده. آدمی که رابطه های زندگیش رو یک به یک گند زده چون وقت وقتش یادش نبوده که خودش هم هست. وقتی هم یادش آمده دیر بوده، بد بوده، بی موقع بوده... می روم، همینطور می روم و به کادوی تولد امیر فکر می کنم و قرصهای مامان که یادم رفته از داروخانه بگیرم. در خانه ام. باید برگردم دوباره داروخانه...