که منم...

آدمی زادی که من است بایداز این خود -احوال -خوب پنداشتگی دست بکشد دیگر از پس این چند ماه و بتمرگد گوشه ی دیوار بگذارد این لبخند جراحی شده روی صورت اشک شود و فریاد! بلکه ازاین زندگی خوابگردی نجات پیدا کند. تا مثلا بتواند ترجمه ی رمانش راپیش ببرد و داستان نیم نوشته اش را بنویسد و فرانسه اش را بخواند و مقاله های نیمه اش را تمام کند! بعد هم بلند بگوید" تز به یه ورش " و مدارکش را بفرستد برای ترجمه و اپلای کند و بکَند از این لعنتی! آدمیزادی که منم دیگر باید با خودش رو راست باشد!