بابا از رفیقی تعریف می کرد که عاشق ترانه ی "بوی موهات زیر بارون " ستار بوده و همه ی دو طرف یه نوار کاست 90 دقیقه ای رو همون آهنگ ضبط کرده بوده. داشتم فکر می کردم منم اگه سال های 50 این سنی بودم قطعا کلی نوار این شکلی داشتم از بس که یه آهنگ، یه ترانه، یه قطعه ی موسیقی رو هزار ها بار پشت کله ی هم گوش می دم تا از سرم بیفته، یا جماعت اطرافم ذله بشن از دستم. می گم دست این تکنولوژی درد نکنه ها جدا. اگه این تنظیمات ام. پی .تری پلیر و اون فلش منحنی خوشکله ی مدیا پلیر نبود من چه مشقتی می کشیدم در زندگی...
پ.ن. البته این فقط مرض من نیست! یه نفر دیگه رو هم می شناسم که وضعش اگه بدتر از من نباشه، بهتر نیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر