۳۰ مهر ۱۳۸۸

اینم عصر پنج شنبه

دیگه رمقش رو ندارم.
سر ساعت جایی بودن، مقنعه پوشیدن، جلوی کلاس ایستادن، درس دادن...
دیگه توانش رو ندارم...

۸ نظر:

برزگ گفت...

تلخ ،چون قرابه ی زهر
فرصت از بریدگیهای خون بار عصب می گذرد

بریم ناژو؟ هر جا که اینجا نیست

پویا گفت...

پنج شنبه ها: درس دادن... پشت بندش درس دادن... خبر بد شنفتن...بازم درس دادن...! مهم نیست چه اتفاقایی می افته. مهم نیست چقدر دووم آوردی تا هفته به تهش برسه... مهم اینه که نمی دونی چه جوری هفته ی دیگه را با همین طفره تقلاها سر کنی، مث یه جور تقدیر یونانی می مونه.حتی از هیچی هم سخت تره. حتی از حوصله سر رفتن و به ناله و فغان درآمدن هم مزخرف تره. ادراک تازه ای توی پنج شنبه ی این هفته متولد شده: خیال می کنم آرواره ی متحرک کروکودیل گرسنه ای پهلوهام را کشیده به دندون.

mehrnoosh گفت...

کلا این سیستم درس دادن دردناکه خواهر... روز 5شنبه تم خراب شه...دیگه هیچی!
ولی خوب دیگه ...به قول اخوان:
باش تا شاید بهار آید...

ترسا گفت...

کاش برنامه یه اتفاق هیجان انگیز رو واسه زندگیت می چیدی. مثلن می گفتی 2 هفته تنها میرم فلان جا... نمی دونم. خستگیت ناراحتم میکنه

صفا گفت...

همیشه" بدتری "هم وجود داره ..کشیک در بیمارستان!!خصوصا پنجشنبه جمعه ها!!...وشاید اگه نگهبان قبرستون بودی به بقیه نگاهی میکردی وحتی رغبت نمیکردی غر بزنی ....

شقایق گفت...

همه عمرم مبارزه کردم با وا دادن، عقب کشیدن، خسته شدن حتا! اما حالا بار این همه مسوولیت بی خود بدجوری سنگینی می کنه. یه کم رهایی دلم می خواد. همین. اینکه هرچی خواستم بپوشم هر وقت هرجا دلم خواست باشم. شاید باید قید یه چیزایی رو بزنم برم یه جایی که اینجا نباشه به قول برزگ، به پیشنهاد ترسا!شاید. اما باید اعتراف کنم واسه همین هم رمق ندارم.

سکوت شبانه گفت...

همه چیز خرکی & اینم روش

pariss گفت...

باز هم خوبه عصر پنجشنبه برات مفهومي داره كه بفهمي خراب شدن و خراب نشدنش يعني چي .....