به تو دست می سایم و جهان را در می یابم...

8 سال عمرت را اگر دانشجوی زبان شناسی باشی لاجرم مهمترین حساسیت زندگیت می شود کلمه ها. دغدغه ی زندگیت ادبیات که باشد لابد " کلمه ها خانه‎ی ما هستند" می شود برایت حکم وحی منزل. من این همه سال به حکم دلم گفته ام که دنیام بشود عین چینش واژه هام. می دیدم هم که این دنیا چه لرزان و آشوب زده ایمانم را به بازی می گیرد. آدمهای کلمه بی باورتر آدمهای زندگیم بودند. بی مهر تر و بیگانه تر از همه آنهای دیگر. و حالا می بینم چه ثمر از آن همه که من گفتم که جهان به محور خواست من بچرخد. تیشه به دست همان آدمهای کلمه بود...
بی ایمانی کار من نیست اما. این روزها دنیا تجسد واژه های دلخواسته ی من است کنار تو. این روزها من از منت معنای هر واژه بر سرم رهام و تو به حکم چشمها و دستها و بوسه های بی دریغ، از هر چه گفتن بی نیازم می کنی...