می آیم

شب می گویم فردا صبح. فردا صبح توی تخت غلت می زنم که شب! من که صبح چیزی بشو نیستم. و خودم خوب می دانم این همه به تعویق انداختن ها از کی شروع شده. و خودم خوب می دانم این به تعویق انداختنها تا کجا قرار است کش بیاید. و خودم خوب می دانم که چاره اش دست من نیست. دیگر نیست. و می فهمم که تنم از من فرمان نمی برد، که ذهنم حرف من را نمی خواند، و این شده ام من که مدام حس مبصر بی دست و پایی را دارم که هیچ کس به حرفش گوش نمی دهد. و این شده منی که مدام اشک های جمع شده توی چشمهام را پس می زنم که بالاخره آن جایی که باید این همه را بریزم بیرون و به بانگ بلند بگویم که تسلیم شده ام دیگر. اینک قرار... اینک سکون... اینک آرامش...