no u turn

به سبک خیلی دیگر از ظهر جمعه ها که همه مان هستیم دور یک سفره، مامان به سیاق یک زن جنوبی ماهی پخته بود. همه چیزعالی! مثل خیلی وقتهای دیگر که بی مقدمه جمله ی قصاری بی جا از دهنم می پرد، گفتم "چه قدر خرسندم از خودم که برای هیچ گذشته ای نوستالژی ای به دلم نمانده". محرک سلولهای خاکستری مغزم هم برای اظهار چنین جمله ی منوری شاید بوی عالی ماهی تو دلی* بود و روزهای سفر من به اهواز، به خانه! بعد هم که راه می رفتم توی خیابانهای شب به جمله ی قصارم فکر می کردم. شقایق! واقعن هیچ چیز؟ هیچ کس؟... نه! واقعن هیچ چیز! هیچ کس! - الا یک معمای حل ناشده- دیدم من آدم برگشتن نیستم. به ترک شده ای اگر برگشتم باز نادم راست شکمم را گرفته ام و رفته ام. باز هم شاید از سر اینکه در هر لحظه ای به قدر فهمم سعی کرده ام چیزی کم و کسر نگذارم که بعد پی اش بگردم.همه ی آنی که بوده ام- تلخ یا شاد- را بروز داده ام. چیزی برای بعد نگذاشتم. تا وقتی که چیزی در چنته داشته باشم نثار می کنم ومی مانم. وقتی رفتم لاجرم چیزی کف دستم باقی نمانده، کف دلم... دور شدن خالی ای را پر نکرده، بازگشت ندارد رفتن های من...
*اینجا می گویند ماهی شکم پر، جنوبی ها می گویند تو دلی