ای کاش داوری... داوری... داوری...

قطعه های ذهنم را می چینم کنار هم و تیره ترین تصویر ممکن را می سازم. پازل تمام عیاری ست. همه ی لبه ها فیت. تصویر کامل. درد می پیچد توی تنم. می ترسم از خودم. این ذهن من است یعنی که این تصویر را ساخته؟ این قدر سیاه؟ می بینم این ذهن از هم پاشیده‌ی ترسخورده‌ی بیمار را که تو تصویر قطعه هاش را ساختی. اینطور تیره. همه‌‌‌ی گناه تصویر ذهنیم از حال امشب گردن توست و روزهای تلخی که ساختی... دنبال مقصر می گردم و تو باز حی و حاضر جلو چشممی...