اگر کسایی باشن که خوب بدوننت، تلخی هات رو، مهربونی هات رو، خباثت ها و ضعفهات رو، ذوق و شیداییت رو، اونوقت می تونی بگی تنها نیستی. اگه آدمایی که "دلت می خواد" ببیننت، بشنونت، بپرسنت، باشن برات وقت باید، لم غم و شادی دلت رو بدونن اونوقت میتونی بگی خوشبختی... دلم می خواست آدمی که پدرمه و می دونتم، بلد بود بهم این حس رو بده که خوشبخت ترین دختر عالمم به خاطر داشتنش...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر