I could talk some time

کنار دستش توی آشپرخانه می ایستادم به حرف زدن و تعریف کردن از روزم. همه ی روزش را همانجا گذرانده بود که من. شاید برای همین اصلن گوش نمی داد. شاید به نظرش بچه ی حراف اعصاب خوردکنی بودم که حالا هم که بعد 5 ساعت کار برگشته بود خانه بیخ گوشش یک بند زر می زد که خانوممان ال، کلاسمان بل، مدادم اینطور، مانتوم آنطور... . یک روز که جواب نداد،‌یک هو ساکت شدم، بعدش گفتم: مامان من خیلی حرف می زنم؟ سرش رو تکان داد و حتا نگاهم هم نکرد. داشت ظرف می شست. ساکت شدم. برای باقی عمرم یاد گرفتم حرف نزنم. که روزم مال خودم بماند، حالم مال خودم باشد...
حالا که خانه ام و به سیاق همیشه ی دیگر حرف نمی زنم شاکی است از رفتارم، از اینکه حرف نمی زنم، که او آخرین آدمی است که می فهمد چه دردی به جانم است، که ارتباط برقرار کردن با من سخت ترین کار عالم است... نمی داند همان روزکه ظرف می شست همه ی درها را بست برای همیشه... نمی توانم برایش بگویم که چطور ترس خورده هر بار بعد از آن مکاشفه که حرف زدم ترسیدم از اینکه آدم روبه روم توی دلش بگوید "این چقدر حرف می زنه"...نمی توانم بگویم از" آغاز جداسری" ام.