راستی

توی دعوا که نقل و نبات پخش نمی کنند.
این بدترین توجیهی است که می شود برای بد و بیراه هایی که آدمها وقت دعوا به هم می گویند آورد. وقت عصبانیت آدمها دقیقن کلمه هایی را بالاخره آوا به آوا به زبان می آورند که تمام مدت بهش فکر کرده اند. توی هیچ دعوایی هیچ کلمه ی بداهه ای از دهان آدم بیرون نمی پرد. فقط سدها گشوده می شوند، فقط ملاحظه ها توی حنجره بالاخره داد می شوند. آوار می شوند. من همیشه شفاف ترین تصویرم توی ذهن آدمها را این طور وقتها دیده ام. هیچ وقت نمی توانم باور کنم که کسی بگوید عصبانی بودم "یه چیزی" گفتم. خودم را هم باور نمی کنم وقتی این را می گویم. آدمها وقت عصبانیت بیشتر خودشانند انگار.

پ.ن. کامنتهای گودر به این نتیجه رساندم که انگار حکم کلی داده ام. پیش فرضم اما این است که توی بلاگ شخصی ام مجازم از مشاهدات خودم بگویم. تعمیمی در کار نبوده. مهمتر از همه فهمیدم که سنم بالا رفته.گاهی بوده که فورانهای هفت- هشت سال پیشم مشمول این روایت نشوند.