داد می زنم چون ضعیفم

من گاهی سخت بی رحم می شوم. سخت کینه جو و وحشی. به غایت تلخ و سخت گیر و غیر قابل تحمل. دیشب یکی از این شبها بود. تاختم تا آنجا که می توانستم، آنهم به روان آدمی که می دانستم چقدر مجروح و خسته است. می دانستم و باز چیزی توی وجودم فوران می کرد از تلخی، از زهر. گذاشتم او هم تا آنجا که می توانست تخریبم کند. هر دو چنگ و دندان نشان دادیم. او هم بهتر از هر کس دیگری از روان مجروح دخترکش خبر داشت. و همین آزارم می داد که چرا سخت می گیرد بر من.
واین طور که بی رحمی می کنم یعنی از همیشه ی دیگر آسیب پذیر تر و خسته تر و حساس ترم. از همیشه بی دفاع تر... و شاید این طور ژست قدرت و پرخاشگری گرفتن، نشان همه ی آدمهای ضعیف باشد.