حرف بزنید با هم... تا دیر نشده... گفتن، ارزش نه شنیدن دارد. نگفتن به این همه درد بعدش نمی ارزد ... به تمام مقدسات عالم -که کاش یکیشان دست دلم را می گرفت - نمی ارزد... کجا را می شود گرفت با این همه برچسب و اسم و خط کشی؟ کجا را گرفته ایم با این باور و ناباوری نیم بند به خط قرمزها... بگذارید زندگی مسیرش را برود... دلتان راهش را... منطقتان هم... رابطه اسم نمی خواهد... بگذارید رابطه راهش را برود...
۲ نظر:
مامان بزرگ! آخه یه جوری گفتین انگار از خودتون خیلی وقته که گذشته ;)
"نه" شنیدن هم درد داره، ولی درست میگن، نگفتن نمی ارزه به حسرت خوردن ها، دور شدن ها، نرسیدن ها، از دست دادن ها... .
این بلاگر باید قابلیت ضبط صدا رو برای پستها بزاره... کاش این نوشته ها رو با صدای خودتون بشنوم و هی ری پلای کنم... یدفعه دلم خواست. ویژگی خوبی میشه برای وبلاگها، هم بشنویم هم بخونیم. خط قرمز بعدی رو هم رد کردیم اونوقت؟
اوم مامان بزرگ رو خوب اومدی! جدن حس یه آدم از دست رفته رو داشتم وقتی اینو نوشتم.
اون پیشنهادت رو به بلاگر بگو! خدا رو چه دیدی شاید شد!
:)
ارسال یک نظر