دو ساعتی که امروز با صدای دلیدازیر سایه ی درخت های پیست چیتگر رکاب می زدم جزو به یاد ماندنی ترین لحظه های زندگیم بود. جزو معدود دفعاتی بود که مطلقن جای هیچ کس خالی نبود کنارم. خودم بس بودم. بسِ بس!
۱ نظر:
ناشناس
گفت...
خوشحالم برات ناژو! امیدوترم همیشه سر حال باشی و برای چیزهایی که به زحمتش نمی ارزه و آدمایی که ارزش تو را ندارند، ناراحت نباشی.
۱ نظر:
خوشحالم برات ناژو! امیدوترم همیشه سر حال باشی و برای چیزهایی که به زحمتش نمی ارزه و آدمایی که ارزش تو را ندارند، ناراحت نباشی.
ارسال یک نظر